A Walk To The Mall

Anxiety was written on his face. It’s been two days since the last time that he slept. He tried to walk casually and adjusted the jacket he was wearing; making sure that everything was ready. His hand twitched as his grip tightened on the remote on his right. He then took a long pensive draw on the cigarette on his left then threw it on the trash as he walked on to the entrance. As the smoke slowly diminished into thin air, he hurriedly went inside. 

He closed his eyes and accepted his fate--then there was a flash. 

Meditation Room

“It is a very exhausting day,” I uttered.

I found myself sitting slumped in a small room lit only by a single light, a peaceful place where I could unwind my weary mind. I took a deep breath and rested my chin on my hand then slowly closed my eyes. As darkness overwhelmed my vision, my mind wandered aimlessly, looking back from those irritating occurrences that happened that day to the unsavory banana-q that I ate last week, to the message of my best friend on facebook that I received months ago.

Those memories were vividly arranged in my mind, suddenly twirled and melded into a shapeless mass until everything, all of it went vague. The exasperating croaked of frogs coming from the outside seemed far away. My mind continued adrift into the depths of indefinite abyss---into nothingness. And then, the soothing sound of silence, at a snail's pace filled the small room.

“Ah…such a relaxing...wait”

But then slowly my breathing became hard. I gasped for air.

I tried to open my eyes but the darkness seemed like a weight that pushed down my lids and obstructed my vision. My fingertips had gone numb. I couldn't feel my body anymore.

“Am I dead?" I asked myself, uncertain of what had happened.

But, thinking about the fruitless struggles that I made earlier made me compelled to realize that my earthly body had yielded from the weariness this life can offer.

“No, it can’t be!”

“This is stupid!" I don’t want to end my life like this. Someone please help me!” I screamed in despair.

Then suddenly, a strange and indefinite object fell into the luminous water underneath me. An odd stench slowly permeated the room, passing in my nostrils to my olfactory nerves until it registered in my brain. As the darkness capitulated from the light, the exasperating croaked of frogs coming from the outside became clearer.

I opened my eyes, looking wide-eyed on the tissue paper on my left while gathering my thoughts. I perceived on my right a pail with overflowing of water coming from the faucet, continuously drifting onto the tiles that were neatly arranged on the floor.

“Pucha! nakatulog na pala ako!”

Hindi Ko Alam

Hindi niya alintana ang init na nagmumula sa sikat ng araw. Banayad na humaplos ang mainit na hangin sa kanyang pisngi. Nakaupo siya sa isang sulok. Pinagmamasdan niya ang mga taong nagmamadali at mistulang abala sa kani-kanilang mga buhay habang unti-unting humihigpit ang kamay na nakagapos sa kanyang sikmura. Mahigit ilang araw na ba nang muling nalamanan ang kanyang sikmura? Sa hugis ng kanyang pangangatawan ay maliit lamang ang espasyo nito, sakto sa dalawa o tatlong piraso ng pandesal.

“Ang baho niya!” sabi ng isang nakasimangot na bata, sabay turo pa nito sa nakaupo. Mabuti na lamang at kasama nito ang kanyang ina na agad naman itong sinuway at hinilang papalayo.

Kumusta na kaya sila? Asan na ang kanyang mga magulang? Ang mga mahal sa buhay? Mga kamag-anak na kailanman’y hindi siya pinahalagahan. Kawalan ng pag-asa ang kanilang natatanging ipinakita simula nang malaman ang problema pantungkol sa kanyang pag-iisip na kailanma’y hindi na magagawan ng paraan. Salat sila sa pera ‘pagkat walang trabaho ang kanyang Ama. Hindi din naman nagpapahuli ang kanyang ina na laging tao sa sugalan at bukod dito, madalas bumabalot sa kanilang mumunting tahanan ang amoy ng mga nakakahilong inumin at usok na nagmumula sa kanilang masasamang bisyo.

“Leche ka!” galit na tono ng kanyang ama ng aksidente niyang mabitiwan ang plato ng kanin at isang pirasong tuyo kasabay nito ang tila makalumpong palo sa hita.

Humagulgol siya at tumingin sa kanyang ina na tila humihingi ng saklolo. Ngunit ginatungan lamang nito ang galit ng itay.

Araw-araw ay ganito ang pangyayari, san damakmak na pasa at sakit ang kanyang nararanasan. Parang isang sirang plaka na paulit-ulit na pinapatugtog. Ano ang nangyari? Hindi niya alam. Wala siyang alam.

Muling humigpit ang kanyang pagkakahawak sa kanyang sikmura. Isang buntong hininga ang kanyang pinakawalan nang maamoy ang malalangit na halimuyak na nagmumula sa isang plastic ng tinapay. Agad siyang napatingin dito, sabay baling ng kanyang mga mata sa matandang may bitbit nito.

Agad siyang tumayo, tila nabuhayan ng lakas. Dahan-dahan siyang naglakad at tinungo ang matanda. Walang pag-aalinlangan niyang hinablot ang plastic at tumakbo. Tumakbo siya ng tumakbo hanggang siya’y makalayo.

Tumago siya sa isang sulok at unti-unting hinupa ang kanyang sikmurang ilaw araw ng sumisigaw. Masarap. Mabango. Tanging lubos na kasiyahan lamang ang makikita sa kanyang mga mata.

Pangatlong subo ng biglang may humablot ng kanyang kamay. May tao. Mga tao. Kapansinpansin ang pamalo na dala-dala nito. Ang unipormeng asul. Isang matigas na bagay na yari sa kahoy ang pumukol sa kanyang batok. Agad niyang nabitiwan ang tinapay at nahulog ito sa kulay itim na putik. Isang pang palo sa balikat at nawalan na siya ng malay. Isang sampal at tadyak pa ang sumunod mula sa matanda. Hinawakan siya sa kamay at itinayo. Pwersahang idinala sa isang maliit na selda. Ano ang nangyari? Hindi niya alam. Wala siyang alam.

-0-

Tahimik. Payapa. Unti-unting pumasok ang sikat ng araw sa selda. Kapansin-pansin ang nakasusulasok na amoy na umaalingasaw dito. Siya’y mahimbing na natutulog sa kulay rosas na likidong bumabalot sa kanyang maliit na ulo. Biglang umihip ang hangin at dumapo ang isang maliit na langaw sa mga matang wala ni isang nakakakilala. Ω

Pangako

Tanghaling tapat na. Mataas ang sikat ng araw, bagay na siya namang nagbigay kulay sa kapaligiran, ngunit tila hindi maipinta ang itsura ni Romeo. Padabog nitong isinara ang pinto. Dala ng problemang nanunuot sa kanyang isipan, napag pasyahan niyang lumabas ng bahay at magpahangin. Huminga siya ng malalim at dinukot niya ang cellphone sa kanyang bulsa at agad pinadalahan ng mensahe si Ana, ang kanyang kasintahan.

Magkita na lamang tayo sa clinic. Papunta na ako.

Masyadong mabilis ang takbo ng panahon. Hindi niya inaakalang matatapos ang dalawang taong panunuyo niya kay Ana. Simula noon ay madalas na silang magkasama. Lubos niyang mahal ang dalaga, at ganoon din ito sa kanya. Ngunit sa panahon ngayon sila’y nahaharap sa isang problemang maaring sumira o magpatibay ng kanilang pag-iibigan.

Pinagpatuloy niya ang kanyang paglalakad. Hanggang sa marating niya ang isang convenience store, ang madalas niyang pinupuntahan ng siya’y anim na taong gulang pa lamang. Humaplos sa kanyang mukha ang hanging nagmumula sa aircon ng buksan niya ang pinto. Pumasok siya sa loob.

Malaki na ang pinagbago nito. Sari-sari ng mga makukulay na produkto ang iyong mabibili. Ang mga estanteng kahoy noon ay ngayo’y napalitan na ng mga yari sa bakal. Marami naring mga nakapaskil sa dingding na syang naguudyok sa mga tao upang bumili ng mga produkto. At kung meron mang hindi nagbago, iyon ay ang masungit na kaherang kanina pa siya pinagmamasdan, ang kulay gris na mga baldosa na nakasalansan ng maayos sa sahig at ang ala-alang kailanma’y hindi niya malilimutan.

Pumunta siya sa dakong kanan, kung saan nakapwesto ang mga pagkaing madalas niyang bilhin noon, malapit sa may Kahera. Dahan-dahan niyang inilapat ang kanyang paa sa guhit na inililikha ng mga baldosa. At unti-unting nagbago ang mundo. Ang kupas na ala-ala’y unti-unting nagkaroon ng kulay.

“Papa! Papa! Gusto ko po ng pagkaing iyon!”

Tanghaling tapat na. Mataas ang sikat ng araw, bagay na siya namang nagbigay kulay sa kapaligiran. Napagpasyahan ng ama ni Romeo na bumili, kasama ang anak sa isang convenience store. Anim na taon si Romeo ng unang masilayan niya ang kanyang ama. Dahil narin sa uri ng trabaho nito sa ibang bansa.

“O sige anak. Sandali lang at babayaran ko lang ito.”

“Papa! Papa! Gusto ko din po ng ice cream.” Pahabol nito.

 “Halika nga dito at punasan natin yang dumi mo sa bibig.”

“Papa, papa, totoo po ba iyon na aalis ka pong muli?”

“Anak, ayoko sana, pero kailangan, para din sa inyo iyon, para sa atin. Wag kang mag-alala, balang-araw magkakasama din tayong muli.” Sabay hawak nito sa ulo ni Romeo.

“Yey! Tapos, tapos ibibili mo po ulit ako ng ice cream papa!”

“Oo naman anak!” nakangiting tugon nito.

Ngunit, lumipas ang panahon. Ang mga araw ay naging buwan at ang mga buwan ay naging taon. Ang pangako’y nanatiling isang pangako. At ang lahat ng ito’y nagiwan ng lamat sa murang isipan ni Romeo. Unti-unting nadurog ang kanilang puso ng mabalitaang mayroon na palang ibang pamilya ang kanyang ama sa ibang bansa. At noon, siya’y nangako sa sarili na Hinding hindi ako tutulad sa aking ama.

---

Tanghaling tapat na. Mataas ang sikat ng araw, bagay na siya namang nagbigay kulay sa kapaligiran. Nanunuot ang lamig sa kanyang balat, lamig na nagmumula sa aircon. Kinuha ni Romeo ang paborito nitong pagkain na nakalagay sa estante at bahagyang pinunasan ang namuong luha sa kanyang mga mata.

Dahil sa pagkakataong iyon. Sa panandaliang paglakbay ng kanyang isipan patungo sa kanyang sarili noong siya’y anim na taong gulang pa lamang. Isang pangako ang muling nabuhay, isang pangako ang naghihintay ng pagsasakatuparan.

Dalidali niyang kinuha ang kanyang cellphone sa kanyang bulsa at agad pinadalahan ng mensahe si Ana.

Ana, nakapagdesisyon na ako. Patawad, hindi na natin ipagpapatuloy ang pagpapalaglag. Bubuhayin natin ang bata. Papunta na ako sa inyo, hintayin mo ako.  Ω

Bayani?

Sadyang walang na nga bang pipigil

Sa patalim na pilit kumikitil

Sa mga hiyaw na kailanma’y di madidinig?

Ang mga bayani sa panahon ngayon

Mga bayani ng makabagong henerasyon

Kanilang mga tinig ay nananatiling himig.

Sapagkat sila’y binubusalan ang mga bibig

Sa sako’y isinilid, mga dugo’t laman pati ang tinig

Itinapon at palutang-lutang ang diwa’t ala-ala sa mga ilog.

At kahit anong pagmamakaawa’y tila sawi

Sa pagdulog sa kinauukulang madalas ay naiidlip.

Oh, sadyang nakalulungkot at nakapanglulumo!

Sa makabagong henerasyon, tanging iisa lamang ang tanong

Bayani, uso pa ba sa ngayon?

Rosas

Talulot ang nagpapaalala

Sa iyong napaka pait na pagsinta.

Ang mga tinik nito ang syang naghabi

Sa aking puso ng di malilimutang hapdi.

Mapupulang kulay ang nagpinta

Sa isang larawang ninanais na mabura.

Ito'y dahan-dahang niyayapos

Ang aking gunita'y tila nakagapos.

Mata’y walang tigil sa pagtangis

Sa sakit na dulot ng iyong kataksilan.

Sa iyong pagmamahal ako ay nabigo.

Sa pag-ibig na inialay, rosas na bulok ang iyong inihandog.

Ang Harmonica ni Inay

Heto nanaman si inay, nakaupo habang nagtutugtog ng kanyang harmonica.

Kahanga-hanga! Ang tunog na nililikha sa pagihip ng instrumento---wala na akong masasabi pa.

Si inay ang isa sa mga musikerong aking hinahangaan---isa sa pinakamagaling! Ang husay ni inay sa pagtugtog ay hindi matatawaran, kahit na mayroon siyang kapansanan. Liban kasi sa pagkakaroon ng malabong mata ay hirap din si inay na ikilos ang kanyang isang paa.

Hindi kapanipaniwala pero dahil sa pagtutog ni inay ang dahilan kung bakit kami nabubuhay.

Pachelbel’s Canon. Ang awit na paborito kong patugtugin ni inay. Kadalasan ay sinasayawan ko pa ito. Hindi ko alam, pero lubos akong nasisiyahan kapag naririnig ko ito. Marahil ay sa ganda narin ng malambing na tugtuging taglay nito.

Sadyang kaybilis ng takbo ng mundo. Mahigit tatlong taon narin simula ng huling mapuno ang aming entablado. Dati-rati ay halos araw-araw may mga taong nakikinig, kadalasan ay nagsisiksikan pa para lamang mapakinggan ang mga tugtog ni inay. Mababakas sa kanilang mga mata at ngiti ang di mawaring kasiyahan at siya namang bughos ng mga hiyawan at palakpakan matapos ang pagtugtog ni inay, kadalasan ay may nag-aalay pa ng bulaklak.

Subalit ngayon, bibihira na lamang ang mga nakikinig. Hindi ko alam kung sadyang nagbago lamang ang nais ng mga tao. Tila nawalan na sila ng interes at pagkakataong pakinggan ang isang napakagandang musika.

Sadyang Nakapanghihinayang…

“Ting, Klang, Ting, Klang!”

Mahigit tatlong oras na rin kaming nakaupo. Kahit hindi man sabihin, alam kong kanina pa nangangawit si inay sa kanyang inuupan. Sa wakas, nagkaroon na rin ng lamang barya ang madungis na lata na nasa aming harapan.

~WAKAS

I Wish

I wish to be a poet
One who can animate words.
A melody playing in your ears,
In every word a poet sworn.

I wish to be a poet
Who can engrave his feelings and thoughts
Like an ink spread in white pages
An emotion that always shows.

I wish to be a poet
Who sees world in different figures.
Simple things that seems ordinary
But in his eyes it is extraordinary.

I wish to be a poet
To create poetry that inspires without reasons
And to touch without understanding.
Notes that holds more than words

I wish to be a poet
In order to express this feeling that I kept
For you my love that is so blessed, 
but lines of verses cannot be whispered
Without courage this feeling will remain…unsaid